Było to przed Świętem Paschy. Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował (J 13 1).
Na świecie zapadała noc, ponieważ stare prawa, dawne znaki nieskończonego miłosierdzia Boga wobec ludzkości miały się wypełnić, otwierając drogę prawdziwemu świtowi: nowej Passze. Eucharystia została ustanowiona w nocy, przygotowując zawczasu poranek Zmartwychwstania.
Jezus pozostał w Eucharystii z miłości... do ciebie. – Pozostał wiedząc, jak ludzie Go przyjmą... i jak ty Go przyjmiesz. – Pozostał, abyś Go spożywał, abyś Go odwiedzał i abyś Mu mówił o swoich sprawach. Abyś będąc przy Nim, przed Tabernakulum i przyjmując Najświętszy Sakrament, rozpalał się z dnia na dzień coraz większą miłością i przyczyniał się do tego, aby inne dusze – wiele dusz! – szły tą samą drogą.
– Dobre dziecko, popatrz, jak zakochani na tej ziemi całują kwiaty, listy, pamiątki od kochającej osoby!... A ty? Czy możesz kiedyś zapomnieć, że On zawsze jest u twego boku... On sam!? – Jak mógłbyś zapomnieć o tym..., że możesz Go spożywać?
– Panie, obym nie unosił się już więcej tak nisko nad ziemią! Oby zawsze oświecały mnie promienie boskiego Słońca – Chrystus w Eucharystii! Oby mój lot wzwyż nie ustał, dopóty, dopóki nie znajdę spoczynku w Twoim Sercu!